Wstęp do akceptacji .

Brak  łaknienia  na  wyżu  okazuje  się  ułatwieniem  bo  mogę  bez  straty  czasu  nurkować  w  odmętach  myśli . Płynąc   ryzykownie  i  bez  tchu – do dna,  konstatuję , że  w  pamięci  zaciera  się  wiedza  o tym , skąd  przybyłam  i  dlaczego  stamtąd  odeszłam . Wygrzebuję  z  dennego  mułu   info  o  przyczynach  dezercji  Anioła . Dowiaduję  się ,że nie wykazałam  się  stosownym  poddaństwem  i  uległością  a  moja  definicja  wolności  zapętla  drogi  wolności  znaczniejszych  ode  mnie . Krótką  chwilę  duszę  się  i  tonę , po czym   zrywem  ostatniej  szansy  wydobywam  się  na  powierzchnię.                                                        Przestaję  rozumieć , a zaraz  potem  przestaję  pamiętać . Kiedy postanawiam  również  o  nic  nie  pytać – wychodzi  znikąd   Zojka  Indygo  z  różowym  paskudztwem  na  rękach  i  oznajmia , że  to  JaSam – golec, którego  onegdaj , jeszcze  na  sawannie , adoptowałam . Czuję  się , jak  w  potrzasku , a  golec  informuje  z  grymaśną  miną , że  mam  wobec  niego  zobowiązania . Rozglądam  się  nerwowo  szukając  jakiegoś  ratunku . Indygo  uśmiecha  się  złośliwie  i  zagadkowo , a  JaSam  rozpływa  się  w  powietrzu  i  powoli  znika . Oddycham .                                                                                                                – Chcieć  zapomnieć  to  jedno…..mówi  z politowaniem  Zojka – a  uwolnić  się  skutecznie  to  insza  inszość. Mogę  ci  pomóc – kusi  wyciągniętą  dłonią , na której  połyskuje  sen  mieniący  się  szarawością  i  bielą  pereł   oraz  dopowiada – Indygo  znają  wiele  sposobów na  każdą  przypadłość.                                                                                              Ależ  on  boski…….patrzę  łapczywie  na  ten  sen , oszałamiający  i  tak  głęboki, jak  toń , w  której  uzyskał  swój  perłowy czar . Zawsze  pożądany  i  nieosiągalny . Nie  zauważam  zagadkowego  grymasu  na twarzy  Zojki  a  wszelka  rozwaga  odpływa . Szarawy  pył  odrywa  się  od  bryłki  snu  i  dotyka  moich  powiek. Rzęsy  po  jego rozkosznym  ciężarem  opadają . Tak , tak , w  samą  porę……….     NAGŁY  szum  skrzydeł  i  śpiewny  okrzyk  cucą  mnie  nieprzyjemnie , a  zaraz  potem  stanowczy chwyt  odrywa  mnie  od  ziemi .       – Ty, Piotrze ? pytam  z  głupia  frant  i  zaraz  orientuję  się , że  akcję  interwencyjną  przeprowadza  Orłan-a . Protestuję i  wyrywam  się  z  twardych  szponów  ale  ona  grozi , że  zwiąże  mnie  tymi  szponami , jak  rękawami  kaftana , jeśli  nie  zapanuję  nad  sobą . Krążymy  nad  trawami  i  tysiącami  pierzastych  kleksów. Grasółki  runęły  z  drzew  na  widok  imponującej  Orłan-y .                                                                                                                – Chcę  zasnąć – jęknęłam , zniechęcona  widokiem  tych  istotek , zawstydzonych , że żyją – smutasy ,  zapyziałe  kleksy !                                                                                                – Przestań  miętosić  wspomnienia – zakrakała  Orłan-a  głosem  prawdziwego  bielika – i  rozejrzyj się  po  tym  ugorze . Każda  para  rąk ! A  mam  chwilowo  tylko  ciebie . Daj  przykład. Mruczę  swarliwie ,że  napracowałam  się , jak  mało  kto , ale  Orłan-a  ucina  stwierdzeniem , że  są  wytrwali  i  wytrwalsi . Pytam  więc , jakie  zadanie  przewidziała  dla  mnie .                                                                                                                                            – Na  początek  nauczysz  grasółki , jak  prawidłowo  wzbijać  się  do  lotu . Czyli  frunąć  z drzewa  w górę , a nie  ślizgać  się  dołem , jak  kalosz  w  gó…. rozumiesz ?Po  wykonaniu  zadania  nadasz  im  nowe  imię.                                                                                                           Słucham  z  niedowierzaniem  słów  bielika  i  nagle  podmuch  nadziei  rozdziawia  mi  szeroko  oczy. – Skąd  wiedziałaś ? pytam  zduszonym  glosem , a po  chwili  dodaję  rzeczowo – proszę  o  zgodę  na  oddalenie  się  w  celu wykonania  zadania.  – Tak  jest – zgadza  się  Orłan-a – zatem  baczność  żołnierzu . To  znaczy, spocznij !Ewentualnie  maszeruj….. Wobec  dzisiejszej  jakości   poborowych  wciąż  się  mylę .  Zwolniła  uchwyt  szponów  bez  należytego  uważania , a kiedy  zaryłam  nosem  w  ziemię , zawołała ” poborowa – powstań !