Szczęście -w pracy,jak w bursztynie,zanurzone..

Najmędrsza porzuciła imię Andromedy bo trudne przejścia z mizią zatarły w jej pamięci incydent z asterixem.Obserwacja życia w realu przekierowała jej zainteresowania w stronę pracy-w ludzkim rozumieniu i wymiarze.Zaprosiła mnie uprzejmie na „debatę”,gdzie stworzenia wzajem się przekonywały o zaletach i domniemanych wadach sukcesywnego powtarzania jakichś czynności przez-z góry określony,ułamek doby. Okapi wydukała definicję pracy i zaraz zapytała czy znojne ganianie za roślinnością to nie jest praca. Żyrafa orzekła z wyższością,że kto gania ten gania a żyrafy wchłaniają zieleninę, niemal nie ruszając sie z miejsca.
-Zatem zdobywanie pożywienia w wariantach okapi-podobnych nie mieści się w kategoriach pracy-podsumowała Najmędrsza.
-Jak nie,jak nie?! oburzyły się gazelki-my też biegamy za trawą i w efekcie wyczerpanie zwala nas z nóg przed zachodem.Dla nas i okapi to robota na cały dzień!
-Aleeż-przeciągnęła Najmędrsza-widać lubicie tak biegać.Żyrafa działa ekonomiczniej bo żywi się w miejscu.Ekonomia wysiłku,mówi wam to coś ?
-Żyrafa ma inne predyspozycje-wtraciła inteligentnie Mała,która podczytuje wciąż viki zza pleców starszych stopniem.Jej piskliwy głosik zapoczątkował wysyp argumentów,które dowodziły,że cechy gatunkowe muszą decydować o przydziale zadań roboczych.Surykatki zaprotestowały w obawie,że jako stworzenia z najwyższym IQ i sprawnością manualną oraz genialną inteligencją ciała-zostaną obciążone najpełniej.Pochlebiłam im,
że funkcjonują społecznie-prawie,jak ludzie więc ich poczucie odpowiedzialności powinno być odpowiednio dojrzałe.Najmędrsza zajrzała do notatek i przyznała mi rację.
-Fakt-powiedziała ze smutkiem- my sowicie obdarowane,musimy dać z siebie więcej.Bo jeśli nie my-to kto?Może szakale?
Wyleniały szakal poderwał się zza pniaka i warknął,że on też zaharowuje się dla nędznego ochłapu i wyprasza sobie kpiny bo każde jego wyjście na robotę to wóz albo przewóz.Młody surykatek w kradzionych okularach „zgłosił protest”co do skazywania go na ambitne zadania i jakiekolwiek rozliczanie.
-To ja mam pracować,decydować i myśleć za kopytne,które obżerają się aż do bekania?I jeszcze wstydzić się,że mam na nie za słaby wpływ?Jestem indywidualistą ze wskazaniem na kodowanie wibracji domniemanych.I co,mam nawozić sawannę żeby okapi żarło nie wstając nawet z łóżka?
Wypowiedź pyszałka zwróciła uwagę stworzeń na aspekt predyspozycji,uzdolnień,geniuszu spójnego i odłamkowego-w zestawieniu z OBIEKTYWNYMI POTRZEBAMI,wyrażanymi przez większość.Jako pierwszą i/pech chciał/ostatnią,wskazano potrzebę bezpieczeństwa indywidualnego i stadnego.Wtedy w rozmowy wdarł się ryczący śmiech ubawionego lwa a Najmędrsza piorunem zjadła kartkę z postulatem-zwinąwszy go uprzednio w rulonik.Spontanicznie i niewymuszenie wrócono do definicji pracy jako ganiania za żarciem.Surykatek w okularach ubolewał nad poziomem debaty.Zgłodniałe gazelki zanurzały pyszczki w trawie,pracując zachwycająco i od niechcenia.Okapi oznajmiła,że ona teraz rozważa kwestię osądzenia stepowych seryjnych zabójców i mniema,że wykonuje pracę na poziomie wyższym.Surykatki dyskretnie wymykały się do swoich zajęć bo tylko one wiedziały,czym jest odwieczny trud budowania,udoskonalania i nadzoru nad zdobytym dobrem.Mój głos z trudem przebił się przez luźne już pogaduszki,gdy wyrzuciłam z siebie,że praca może być szczęściem ,gdy bywa tworzeniem.Usłyszała mnie tylko zwalista Gnu i powiedziała z wyrzutem:
– Ja jestem szczęśliwa,kiedy wieczorem doliczę się całej mojej ósemki przy stole.Krnąbrne,zuchwałe rogate dusze,nie uchowają się.
Najmędrsza z kwaśną miną pakowała fiszki bo jej koncepcja pracy jako służby ogółowi i nad-ogółowi w ogóle nie wypaliła.Mała podkradła się do mnie z kawałkiem słonecznego kamienia w łapce.
-Więc szczęście to praca a praca to szczęście ? Zobacz,co mam – rozerwała palce i pokazała mi cudowne znalezisko.Patrzyłam na mikroskopijnego elfa- uśpionego pod przezroczystą warstwą bursztynu.Usta wielkości ziarenka pszenicy rozciągały się w zdobywczym uśmiechu.Oczy z rzęsami mocnymi,jak czółki motyla były przymknięte jakby uwięziły spojrzenie.Cała postać,tak mała,że kształtów można się tylko domyślać, utrwalona w energicznym ,niedokończonym ruchu.
– On tam jest szczęśliwy? zapytała z nadzieją Mała-to znaczy,że lubi swoją pracę ?
-Tak-skłamałam-pracował bez wytchnienia w tym płynnym miodzie,żebyśmy się dzisiaj zachwyciły.

* * *
– Hi,hi – parsknęło śmiechem słońce -pomagałem szlifować ten bursztyn , pracuję szczęśliwie nie od dziś.A ty może weź się do roboty bo zarasta szybciej niż wycinasz.Znudziła się panience ciężka praca,cooo?Teraz będzie się dumało przez tydzień, kim byłby elfik gdyby dotrwał.