A na końcu swojskie klimaty

Odmykając powieki z fatygującego snu,ujrzałam nad sobą kosmatą brodę Madame Gnu.Nigdy jej nie upoważniałam do odwiedzin na moim prywatnym terenie a tym bardziej o świcie.Warknęłam coś o savannah-etykiecie i stopą wskazałam jej wyjście.Nie wycofała się tylko patrzyła na mnie z uważną troską.
-Wybacz najście-zamruczała-ale myślałam,że jesteś w trakcie umierania-wołałaś coś o tunelu pełnym nieprawidłowości i końcu wędrówki…
-Aa,faktycznie coś mi się śniło-oprzytomniałam nieznacznie-ale co z tego?Pełnicie jakieś warty honorowe przy moim szałasie?A może sponsorowane warty,co?Ciekawa bym była tego sponsora,co tak się troszczy o mój spokojny sen!Wynocha stąd!
-Dobra-mruknęła flegmatycznie Madame-nic tu po mnie ale gdybyś przed kwadransem słyszała samą siebie.Ta kłótnia o szczegóły tunelu,brak światła czy nie taki odcień światła,wylot sześciokątny a chciałaś okrągły.Moje kuzynki za ścianą dziwują się teraz przerostowi twoich śmiertelnych oczekiwań.
Gnu odeszła wzruszając płynnymi barkami ale całe jej towarzycho nadal prowadziło mrukliwą dyskusję na moje-najściślej osobiste tematy.Harmonijna,na niskich basach mruczanka pozwoliła mi zasnąć ponownie ale nie do końca wyłączyła się świadomość.Acha,więc o tym tunelu wołałam na całą sawannę.CO TO JEST?Nie rozumiem ani tego światła ani dźwięku.Nie chcę,nigdy nie rozumiałam sensu takich połączeń-białe,złote, grające,zanoszące się przejmującym śpiewem.I wszystko pieszczotliwie załamuje się na strzałkach sześciokąta,spływa harmonijnie po prostych a potem hipnotycznie kotłuje się w załamaniach.Jak mam się odnależć w tej śpiewno-barwnej feerii.Nigdy tego nie robiłam,nie potrafię.Proszę o koła,chyba każdy lepiej rozumie koła.PROSZĘ o coś bliskiego,bezpiecznego,nie poradzę sobie z żadnym nadmiarem.Zgadzam się,rozumiem,że czas do tunelu ale błagam o inny zestaw rekwizytów i zdarzeń.To nie dla mnie!!Zaszła jakaś pomyłka.I co to za wściekłe blaski tam u wylotu?Na pomoc!
Czasami sen spełnia nasze życzenia.Przywieram do ściany tunelu,wczepiam się w podejrzane ciepłe wypustki grające równie podejrzane kawałki dla romantyków.Zaciskam mocno powieki.Coś się zmienia.Tunel przycichł,przygasł i odetchnął chłodem.Skądś tam nadchodzi kojący szum….wiatru?Otwieram ostrożnie oczy i widzę,że nie jest źle.W tunelu nijako.Na końcu szarawo i mgliście.Zbliżam się do okrągłego wylotu, który nie próbuje wyssać mnie z czułością na zewnątrz tylko obojętnie czeka na moją decyzję.To rozumiem, to znam.Na zewnątrz deszcz i wiatr, który przybiera pozycję-twarzą w twarz.No,jest coraz bezpieczniej,mam wyruszyć z deszczem pod wiatr.Stare,przećwiczone klimaty.Nie ma się czego bać.Grunt to unikać-jak ognia,niespodzianek.Szczególnie w chwili decydującej.
Obudziłam się poza szałasem.Słońce jaśniało delikatniej niż światło,które przerażało mnie w pierwotnej wersji tunelu.Spytałam je,czy może być coś jaśniejszego od Słońca w samo południe.Wyraziło przekonanie,że to wykluczone.